Gratis een dierentuin

Gratis een dierentuin in huis
Aan de voorheen Empelse en nu Maren-Kesselse Maasdijk ligt een gezellig dijkhuisje met een natuurtuin. De bewoner gaat driemaal in de week met zijn aangeklede racefiets minimaal twee uur fietsen (racen) om in goede conditie te blijven voor het buitenwerk.

Als kind had André Timmers al een tuintje waarin hij met een stukje glas zelfs een kweekbakje had gemaakt. Hij bracht er veel tijd in door. Toen hij jaren later Bets ontmoette en ze in 1975 in dit dijkhuisje met tuin kwamen te wonen was het snel bekeken omdat ook Bets een natuurmens was. Daar kwam nog bij dat André tijdens zijn studie een biologiedocent ontmoette die helemaal bezeten was van tuinieren zonder chemische bestrijdingsmiddelen. En dat was wat Betsie graag wilde: alles uit eigen tuin zonder bestrijdingsmiddelen. Maar ja dat valt niet mee. Want ook slakken allerlei soorten luizen, rupsen, oorwormen, enz. houden vreselijk veel van zo’n tuin. “Ja”, zegt André: “biologisch tuinieren zorgt automatisch voor een natuurlijke dierentuin in huis”. Dus daar moest toch iets op verzonnen worden. Je kunt nog zo’n natuurliefhebber zijn maar groente eet je toch het liefst zonder inwoning. Spuiten mocht niet van Bets want dat was een doodzonde in haar ogen. Maar voor alles is wel een oplossing. Betsie en André kwam ter oren dat in Appelscha een bedrijf was dat bestrijdingsmiddelen verkocht op natuurlijke basis en dus niet schadelijk voor mens en dier. Dat werd gekocht.

Een zwager zorgde aanvankelijk voor de natuurlijke mest maar dat was in het begin ook niet zo’n succes. Alle aardbeienplantjes verbrandden. Wat was namelijk het geval? Deze mest afkomstig van varkens bevatte teveel ammoniak. Later is André zelf fanatiek compost gaan maken. Afval uit de tuin werd weer gebruikt op de composthoop met toevoeging van kalk, zand en klei krijg je de beste mest.

Ook het inmaken was in het begin een heel avontuur. Toen ze pas getrouwd waren beschikte het echtpaar Timmers nog niet over een eigen tuin maar Bets wilde wel graag inmaken. Dus werd er volop sperziebonen gekocht en Bets ging aan het wecken. Een kelder vol met gevulde weckflessen was haar ideaal. Helaas. Op het moment dat de eerste weckfles geopend ging worden, bleken de bonen niet te eten te zijn. “Al die flessen heb ik leeg moeten maken en weggooien. Wat er precies mis is gegaan is mij nu nog niet bekend. Maar het was wel zonde van al het werk.” Maar Bets liet zich niet uit het veld slaan en toen ze een eigen tuin hadden werd er een grote diepvrieskist gekocht. Ook werden er een paar schapen aangeschaft en een spinnewiel. Betsie ging aan het spinnen en breien. De taken werden mooi verdeeld: André zorgde voor de tuin en Betsie voor de verwerking.

In 1990 kwam de dijkverzwaring en dat bleef voor hun tuin niet zonder gevolgen. Alle struiken en fruitboompjes moesten weg en de tuin werd een halve meter opgehoogd. De bodemgesteldheid was daarna slecht en als het geregend had, kreeg je pap in de tuin. Het duurde vervolgens een tijd voordat André de grond weer in orde had en daarna werd er een fruithaag met pruimen, peren, kersen, appels en allerlei soorten bessen aangelegd. Na een paar jaar leverde dat zoveel fruit op dat het echtpaar Timmers zich af ging vragen: wat doen we ermee? Betsie wist wel een oplossing en ze ging jam maken. En deze traditie heeft André na haar overlijden voortgezet.

“Het fruit snij en was ik en stop het dan in de diepvries. En als ik tijd heb ga ik jam van allerlei combinaties maken en zo krijg ik mooie en lekkere cadeautjes.” En dat is niets teveel gezegd want zijn jam is heerlijk en draagt de naam:
Gouden Confiture
Uit Timmers fruittuin ’t Wild.