De Oude Oorlogspiloot

Frank Arnold Timmers, bekend onder de bijnaam ‘De Oude Oorlogspiloot’, ‘Onbevreesde Frank’, ‘Stoere Houtvester’, overleed op 25 maart 2005, in de leeftijd van 82 jaar. Hij werd geboren te Berkeley, Californië op 29 oktober 1922 als zoon van John Ralph Timmers en Aileen Marie Phelan. Frank groeide op in Albany en woonde gedurende 47 jaar in Lafayette. Hij doorliep de middelbare school van Albany en studeerde aan de universiteit van Berkely. Opgeleid tot houtvester startte hij zijn carrière in 1948 bij  McCloud houthandels-onderneming, ruim 40 jaar bleef Frank de houthandel trouw. In 1988 nam hij vanwege de bereikte pensioengerechtigde leeftijd afscheid van Van Arsdale Harris Lumber Company.

Frank Timmers en zijn militaire loopbaan
Op 19 jarige leeftijd werd Frank opgeroepen voor militaire dienst en werd hij ingedeeld bij de luchtmacht, zijn opleiding begon in de zomer van 1942. Hij volgde de opleiding tot piloot en rondde deze opleiding met succes af in april 1944. De uitval onder de examenkandidaten was groot, 50 procent viel uit. Van de geslaagde piloten werd een aantal verder opgeleid tot vliegenier op bommenwerpers of tot transportvlieger.
Frank werd verder getraind in het vliegen met P-47 Thunderbolt jachtvliegtuigen. Hij overleefde een duikvlucht van een hoogte van 35.000 voet naar 10.000 voet met een snelheid tot 670 mijl per uur. In december 1944 vertrok hij naar de Zuid  Pacific en werd ingedeeld bij  342 ND gevechtssquadron, 348^e gevechtsgroep, 5^e luchtmacht.

Tijdens de gevechten bij Bataan en Manilla werden de jachtvliegtuigen vervangen door P-51 Mustang jagers. Later werd hij verplaatst naar Ie Shima een klein eiland in Okinawa. Met missies naar de Chinese kust en Japanse eilanden. Op 9 augustus 1945 was Frank in de lucht in de buurt van Nagasaki waar op dat moment de atoombom viel (zie onderstaand ooggetuige verslag).

Na de oorlog keerde hij naar huis terug als gast van de zeemacht op een vliegkampschip en meerde af in Santa Anna Californië.
Aldaar ontmoette Frank, marineofficier Betty Harvey, de liefde van zijn leven, twee jaar later trouwden zij. Tot augustus 1946 werkte Frank als instructeur vlieger op de P51- Mustang, daarna keerde hij terug naar Berkeley.
Hij had een gezegend leven, voerde 101 gevechtsmissies uit en zijn kleine gevechtssquadron verloor 9 piloten, allemaal goede vrienden. Hij zelf raakte nooit gewond en zijn vliegtuig werd nooit geraakt door vijandelijk vuur.

Een interview met Frank Timmers in de Amerikaanse krant San Francisco Chronicle, 9 augustus 1965; door Amelia Roberts Fry:
Herinneringen aan Nagasaki: Het is waar ………..
De datum was 9 augustus 1945, dezelfde dag dat de Amerikaanse luchtmacht de atoombom liet vallen op Nagasaki (Japan), en een roodharige piloot van een jachtvliegtuig in zijn verblijf te  Ie Shima, in de buurt van Okinawa, naar huis schreef.
“Ik kan het nauwelijks geloven, maar het is waar, omdat ik het met mijn eigen twee ogen heb gezien”. Aldus luitenant Frank A. Timmers, nu  leidinggevende bij een houthandel te San Francisco en wonend in de Oost Baai met Betty, zijn (ex-marine) vrouw en zijn drie dochters, Martha, Aileen en Cindy.
Hij was juist teruggekeerd van een niet geprogrammeerde jachtvlucht met luitenant-kolonel Bill Dunham, een van de meest gerespecteerde jachtvliegers van de Vijfde Luchtmacht en twee andere  eveneens avontuurlijke piloten. Hun onvoorbereide vlucht was in het officiële logboek ingeboekt als een eenvoudige ‘verkenning naar Kyushu’, een zwakke verdraaiing van het werkelijke doel: op z’n minst een Japans vliegtuig pakken, voor het einde van de oorlog.

Werkelijke reden
Timmers en zijn meeste pilootmaten van de P-51 in de 348^ste  gevechtsgroep, waren oudgedienden, hun training en ervaring als gevechtsvlieger dateerden van meer dan twee jaar terug. Hun keuze was al lang geleden gemaakt als een soort Pavlovreactie: als het vliegt en het heeft aan de zijkant een geschilderde Japanse zon, schiet het dan neer.
Niettegenstaande dat, waren de mannen maandenlang gedwongen om hun luchtgevecht vermogens niet te gebruiken. Ze werden in de Filipijnse campagne ingezet ter ondersteuning  van de grondtroepen bij gevechten in de jungle. “Het vuile werk voor de luchtmacht”, aldus Timmers.
Toen dat voorbij was, werd de nieuwe taak in Ryukyus het begeleiden van de verkennende fotograferende vliegtuigen, voor het geval de vijand er voor koos als eerste toe te slaan, en in deze kalme oorlogsdagen verkoos de vijand zelden aan te vallen.

Als kleine kinderen
Zo gebeurde het dat de eerder genoemde verkenningsvlucht op die dag vertrok richting noordoost ten opzichte van Tiny Ie Shima.
“Wij waren net kleine kinderen”, zegt Timmers nu, “want wie draagt stokken op de schouders  en loopt de straat door om te zien of er iemand naar buiten wil komen om te vechten”.
Gelukkigerwijs koersten ze richting oostkust van Kyushu eerder in plaats van naar de westkust, waar het centrum van Nagasaki lag, en op het punt stond de laatste genadeslag te ontvangen dat voor eens en voor altijd een einde zou maken aan de Tweede Wereldoorlog.
De Mustangs met hun lange neuzen, maakten een paar draaien boven het zuidelijke deel van Kyushu “hopend dat de Japanners aanleiding zouden geven om strijd te leveren, maar geen geluk “, schreef luitenant Timmers.
Dus vlogen ze noordelijk, bleven vijf mijlen uit de kust, om zodoende de luchtdoelafweer installatie te vermijden en vlogen op 20.000 voet hoogte om de vijand beter te kunnen zien.

Plotseling vanuit zijn linkerkant, zag Timmers een rode berg van vuur. Het leek op een opkomst van de zon.
“Het steeg op tot een kolossale rode muur van vuur …….. De hele lucht was gloeiend ……  Ik zat daar, honderd mijl er vandaan, en wachtte”.
Vandaag kan hij zich niet meer het gevoel herinneren van de kracht van de explosie vanwege de normale trilling van het vliegtuig, maar hij herinnert zich nog steeds het zien van de vreemde golving van de buitenkant van de vleugels van de andere vliegtuigen alsof schuddende golven hen verzwolgen en verder gingen over de Pacific zover als hij kon zien.

Opstijgende rook
De piloten van 348^ste gevechtsgroep wisten wat ze moesten doen wanneer ze een hevige rukwind voelden aankomen. Tijdens de ondersteuning van de grondtroepen in de Filippijnen hebben zij het grootste aantal bommen laten vallen van de hele oorlog.
Timmers kon nu met gezag naar huis schrijven: “Ik weet dat het een gigantisch  grote explosie geweest moet zijn”.
“Ik keek over mijn landkaart en stelde vast dat het dichtbij Nagasaki gebeurd moest zijn”, ging hij verder. “Ik veronderstelde dat een munitieschip of iets dergelijks was geëxplodeerd”.
Toen trok de rook omhoog. “En in korte tijd was de rookkolom tienduizend, dan vijftien, en even later twintigduizend voet hoog.
Afgezonderd door radiostilte, onderging iedere piloot met doodsangst  het schouwspel, ieder vreesde zijn eigen gedachten. Het nieuws van de eerste atoombom, die drie dagen tevoren op Hiroshima was gevallen, had het squadron bereikt en was voortdurend het onderwerp van gesprek.

Roerig gesprek
Gewend als hij was aan propaganda van beide kanten, schreef Timmers, “We discussieerden en betwistten elkaar in een roerig gesprek, maar niemand kon mij overtuigen, dat wat ik wel twaalf keer per dag over de radio hoorde, de waarheid was.
Ik zei tegen mijn maten, ik wil het niet geloven totdat ik het met mijn beide ogen heb gezien”.
Maar nu zag  hij het echt vanuit zijn cockpit voor zich, maar nog steeds kon hij het niet geloven.
Het lag voor de hand om het verschijnsel van dichterbij te gaan bekijken. Ze vlogen rond de punt van het eiland richting stof en rook. Het paddenstoelmodel, dat later een symbool werd voor dodelijke radioactiviteit, betekende niets voor hen, maar de enorme hoeveelheden stof en schuim vanuit de lager gelegen explosie, maakten de lucht donker en bedreigend.

Doelgebied
Zo nieuwsgierig en onnozel als ze waren, probeerden de vliegers dichter bij het doelgebied te komen, maar keerden terug vanwege de snelle uitbreiding van de opzwellende  zwarte paddenstoel. Ze realiseerden zich dat de pogingen om het doelgebied te zien zinloos zouden zijn.
Vandaag herbeleeft Timmers telkens de angst die hij voelde toen hij voor het eerst de explosie zag en zich realiseerde hoe krachtig die was. (De atoombom doodde 73.884 mensen in Nagasaki op een bevolking van 252.630 personen).